آنان که تا دیروز امید بسیار به شکست مذاکرات موسوم به « برجام» ( برنامه جامع اقدام مشترک) بسته بودند و سعی داشتند با استناد به اقوال و بعضی کردار و رفتارهای تندروهای کنگره و جناح های سیاسی جنگ طلب آمریکا بگویند آنچه توافق شده معامله ای زیان آور، یک طرفه و مضر به حال مردم است، عزت و منزلت آنان را مخدوش و در عین حال پایداری ندارد، همان نحله فکری و گروهی که با تاکید بسیار و بی محابا می گفتند دولت روحانی به زودی در می یابد که رودست خورده است و دیری نخواهد گذشت که با شکستی افتضاح آور مواجه خواهد شد، حال که دریافته اند مرغ از قفس پریده و با همه چالش ها و بی ثباتی های اجتناب ناپذیر در عرصه چنین توافق های شکننده ای، دیگر کاری برای لغو و انهدام آن نمی توان کرد به رغم آنچه که گفتند و کردند، فتیله تندروی در این عرصه را پایین کشیده و بر آنند که در این مرحله تا برگزاری انتخابات 7 اسفند ماه، مردم را از دولت تدبیر و امید نا امید کنند که دولت کفایت سیاسی و اقتصادی لازم برای اداره امور مملکت را ندارد و قادر نیست با تدبیر، به سامانه از هم گسیخته اقتصاد به ارث رسیده، سامانی پایدار و قابل اتکا بدهد و از آنجا که می دانند نظر تعدادی از سیاسیون، شخصیت های تاثیرگذار و حاضر در میدان تصمیم گیری و جناح هایی که از همان ابتدا نظر مساعد و موافق با دولت یازدهم نداشتند برای تحقق این راهبرد کفایت نمی کند، برای ایجاد ناامیدی به سراغ موضوعات کشاورزی و مسائلی رفتند که دامنه شمول و گستردگی وسیع دارند، لذا طراحان این شیوه تبلیغ و اقناع برای اثبات ناتوانی و بی کفایتی دولت یازدهم انگشت رسانه ای بر مسائلی می گذارند که ارتباط مستقیم و بلاواسطه با زندگی، معاش و اعتقادات مردم دارد، از آلودگی هوا گرفته تا گرانی و نامطلوبی کیفیت نان، امحاء سیب زمینی، دفن مازاد گوشت مرغ تاریخ مصرف گذشته، خرابی بازار خرما، برنج کیلویی 15 هزار تومان و ده ها موضوع دیگر تا این تصور را القا کنند که مردم در حالی که قدرت خرید کافی ندارند و نمی توانند به اندازه نیاز، مواد غذایی لازم تهیه کنند، دولت بی رحمانه به امحاء این مواد غذایی و محصولات کشاورزی اقدام می کند و حاضر نیست آنها را به رایگان در میان دهک های پایین جامعه توزیع کند. تقریبا خبرهای کوچک استانی در راس اخبار ملی قرار می گیرند و بیش از حد و اندازه خود بزرگ و برجسته می شوند و از سوی دیگر، از آنجا که مردم به دلایلی نه فقط مربوط به دو سال و چند ماه گذشته دولت روحانی، بلکه سیاست های 8 سال دو دولت پیشین، به واقع در مضیقه و تنگناهای بسیار هستند و قدرت خرید کافی برای تامین معاش ندارند و از بیکاری جوانان و فرزندانشان غصه می خورند و آزار می بینند، بستر پذیرش چنین اخبار و تبلیغاتی را دارند و اولین واکنش بسیاری از آنان نا امیدی از دولت و یأسی است که ماندگاری تاریخی در تمامی عرصه ها و فراتر از دولت را در پی دارد. موضوعی که برای عقلا و بزرگان می تواند تامل برانگیز باشد این نکته است که آیا دامنه رقابت های جناحی و منافع خاص باید تا آنجا باشد که مجموعه توان ملی را در بحران یأس و ناامیدی قرار دهد!؟ به واقع گویندگان و مبشران این نوع تیلیغات نمی دانند که « سیب زمینی» را باید طبق قانون خرید تضمینی، خریداری، انبار و بعد از فصل برداشت و در صورت سالم باقی ماندن، فروخت به عبارتی برای نجات کشاورزان سیب زمینی کار که تولید آنان بالغ بر 4 میلیون و 500 هزار تن در سال می شود، لامحاله دولت باید هزینه هایی را متقبل شود حتی اگر به امحاء بخش اندکی از این محصول منجر گردد. آیا این قانون پیش از این در سال 1367 تصویب نشده بود و آیا قانونی عجیب و غریب است که در مسیر اجرای آن خرید تضمینی صورت نگرفته است؟ آیا دولت های پیشین برای اجرای آن لامحاله هیچ محصول کشاورزی را امحاء نکرده بودند؟ آیا برای اولین بار است که سیب زمینی با خرید تضمینی امحاء می شود؟ ایشان مسلما این چیزها را می دانند ولی اصرار بر تبدیل این رخدادهای اجتناب ناپذیر به تیترهای ملی دارند که مردم را از دولت تدبیر و امید ناامید کنند تا مبادا این دولت در انتخابات پیش رو بتواند تعداد بیشتری از مجلس کنونی نماینده همسو داشته باشد.
گرچه رقابت های انتخاباتی میان جناح های سیاسی در تمام دنیا از جمله کشور ما امری اجتناب ناپذیر است ولی نشانی اشتباه به مردم دادن در چارچوب این رقابت ها دور از انصاف است. به عبارتی، آیا اگر این جناح نباشد و جناح دیگر باشد، قانون خریدهای تضمینی به حمایت از کشاورزان و کشاورزی کشور با توصیفی که رفت انجام نمی گیرد؟ در این حیص و بیص دو پرسش مطرح است که اولا؛ چرا بعضی رسانه ها که باید آیینه تمام نمای افکار عمومی اعم از دولت و ملت باشند به رغم اینکه وابسته به جناح های سیاسی هستند و قصد دارند کار جناحی کنند در این سُرنای ناکوک می دمند حال آنکه موضوعات و مباحث بسیار زیادی برای انتقاد و اصلاح دولت ها و همچنین وعده های انتخاباتی درست و قابل اجرا وجود دارد؟ ثانیا آیا منصفانه است برای جلب و جذب چند رأی بیشتر، مردم و در نهایت کشاورزان کشور را قربانی کرد؟ عقل سلیم می گوید اگر مردم ناامید و مأیوس شوند از همه جناح ها دوری می کنند. در مزرعه بدبینی، هیچ رأیی از سوی مردم روئیده نمی شود، بلکه همه پشت می کنند به صندوق ها زیرا بسترهای لازم برای امتناع وجود دارد.
(این مقاله قبل
از به فرجام رسیدن برجام نوشته شده است)
انصاری - دامپروران