به عنوان مثال تفاهم‌نامه‌ای که در لوزان به وجود آمد مثل موافقت‌نامه پایان جنگ باعث شد تا مردم دچار هیجان زیادی شدند وهجوم آوردند و قیمت ارز به شدت کاهش پیدا کرد، مردم این تجربه را پیدا کرده اند که چنین انتظاراتی را که بالا و پایین نیست، نداشته باشند.پس نمی توانیم بگوییم اگر مردم آن تغییرات را حس نمی‌کنند به دلیل این است که کاملا بیگانه هستند، نه این چنین نیست.مردم و خصوصا آنهایی که دنبال کار هستند، می بینند که همچنان بیکاری وجود دارد و تقاضایی برای عرضه کار به آنها نیست .مردم همچنان می بینند قیمت ها گران است و باز هم گران تر
می شود ،مردم که منتظر اثر سرمایه گذاری در اشتغال بیشتر هستند چنین چیزی را نمی بینند.اینها همگی نشان دهنده این است که بعضی از گفته ها در مورد رونق اقتصادی و بعضی از اصلاحات در متغیرهای اقتصادی آن چنان با واقعیت همخوانی ندارد و اگر اصلاحاتی بود حتما باید علائم آن را در اقتصاد شاهد می بودیم. مثلا در بحث تورم هیچ سیاستی را دولت به کار نبرد .یک شوکی در سال 91 وارد شده بود که در نتیجه در سال 92 با جهش قیمت ها و کاهش سطح تولید روبه‌رو بودیم و چیزی حدود 70 تا 80 میلیارد دلار از صد وخرده ای واردات ما مربوط به کالاهای واسطه ای سرمایه ای بود و به عبارت دیگر توقف چرخ تولیدات ما باعث افت و منفی شدن رشد می شود،البته در برخی بخش ها مثل کشتیرانی رشد دیده می شود اما این رشد نسبت به آن سقوط در سال قبل بوده و به معنی این نیست که رونقی در اقتصاد ما ایجاد شده چرا که اگر رونق باشد ما باید علائم آن را ببینیم و مردم هم این را نمی بینند و حس نمی کنند .رشد افزایش تولید ناخالص ملی است و در نتیجه مردم باید حس کنند که سبدشان یک مقدار سنگین تر شده و وقتی که این را احساس نمی کنند بدیهی است که با این گفتار رونق و رشد اقتصادی را باور نخواهند کرد.امیدوارم که هر چه زودتر توافق هسته ای صورت گیرد تا مگر دولت متوجه یک سری سیاست های ساختاری اقتصادی شود که آنها باید موجب ایجاد رشد اقتصادی و ایجاد اشتغال و کارآیی بخش تولید و ایجاد بازارهای رقابتی و رفع بازار های انحصاری شوند .در نهایت این مجموع سیاست ها است که اقتصاد ما را به جلو حرکت می‌دهد و ما ظرفیت این را داریم که سیاست‌های مناسب اقتصادی بکار برده شود تا ما شاهد رشد و رونق اقتصادی و صادرات کالاهای بیشتر باشیم و خودمان را در مقابل احیانا تحریم مجدد و یا تشدید تحریم ها مقاوم کنیم.