این روزها که افزایش نرخ دلار و کاهش ارزش پول کشور صدای همه را درآورده است، دامداران نیز از پیامدهای آن بی نصیب نمانده اند. دامداران صنعتی برای پرواربندی به طور کامل نهاده های مربوط به خوراک دام را خریداری می کنند که بخش قابل توجهی از آن وارداتی است. حتی بخشی از دامداران سنتی که برای تأمین علوفه کوچ می کنند به ناچار مقداری از خوراک دام خود را خریداری می کنند.
طبق آمار بین 20 تا 25 درصد تولید گوشت قرمز کشور برعهده بهره برداران از مراتع است که رقم قابل توجهی است. به لحاظ اقتصادی مزیت دامداری وابسته به مراتع، بی نیازی از نهاده های دامی وارداتی است و از این جهت از خودکفایی نسبی برخوردار هستند. اما از سوی دیگر سیاست کاهش تعداد دام در مرتع و قرق کردن مراتع مدتی است که رگ حیات این قشر خودکفا را به سختی فشرده است. چرا که به گزارش سازمان «جنگلها، مراتع و آبخیزداری»، 2.2 برابر ظرفیت مراتع دام در آن وجود دارد که باید به سرعت تعدیل شود! لذا دامداران مجبور شده اند از تعداد دام خود بکاهند؛ یا نیمی از سال را بدون بهره برداری از علوفه مرتعی و با استفاده از خوراکی که بخشی از آن وارداتی است طی کنند که فشار زیادی را به آنها و اقتصاد کشور وارد میکند.
این در حالی است که میزان مصرف جو در سال 5 میلیون تن است که حدود 50 درصد آن وارداتی است. البته جو یکی از مهمترین نهاده های وارداتی در کنار ذرت و کنجاله سویا است که کشور در آنها وابستگی شدید دارد.
طبق نظر گروهی از خبرگان اگر ظرفیت استفاده از مراتع کشور در جهت خودکفایی در این تأمین گوشت و فرآوردههای لبنی جدی گرفته شود، با مدیریت و برنامه ریزی میتوان به استفاده پایدار از مراتع پرداخت.