«محمد سرسیفی» ، با اشاره به اینکه کشت یکساله تولید محصول توت فرنگی در یک دوره‌ی زمانی هشت ماهه و کمتر از یکسال است، اظهار کرد: در کاشت یکساله عملیات کاشت، داشت و برداشت در یک فصل زراعی انجام شده و زمین مجدداً شخم می‌خورد.
وی با بیان اینکه توت‌فرنگی گیاهی چند ساله است که کاشت آن برای مدت طولانی در یک مزرعه امکانپذیر است، افزود: کردستان بعنوان قطب تولیدکننده‌ی توت‌فرنگی کشور، سیستم مرسوم به کاشت توت فرنگی چند ساله دارد.
این مهندس کشاورزی طول دوره‌ی استقرار 12 تا 18 ماهه محصول، نقصان عملکرد مزارع توت‌فرنگی به لحاظ کمی و کیفی از سال دوم برداشت به بعد، ریز شدن میوه و بروز آفات و بیماری بر اثر ماندن طولانی مدت بوته‌ها در زمین را از معایب کشت‌های چند ساله توت‌فرنگی دانست و تصریح کرد: مصرف زیاد آب و مشکل حضور دائمی علف‌های هرز نیز از دیگر مشکلات هزینه‌ای سالانه در تولید این محصول است.
وی با بیان اینکه متأسفانه بعلت چند ساله بودن کشت، نمی‌توان برای جلوگیری از رشد علف‌های هرز از مالچ‌های مصنوعی استفاده کرد، تصریح کرد: دوام مالچ‌ها در معرض آفتاب به اندازه یک فصل کاری است.
سرسیفی با بیان اینکه در کشت یکساله، دوره‌ی استقرار بوته‌های توت‌فرنگی که در حدود 18 ماه طول می‌کشد حذف می‌شود، ادامه داد: برای فرار از هزینه‌های مصرف زیاد آب، آلودگی مزارع، کاهش هزینه‌های وجین، حذف سال استقرار و قابلیت کاشت محصول توت‌فرنگی در تناوب با دیگر محصولات باید به ترویج کشت یکساله‌ی توت فرنگی رو آورد.
به‌ی گفته‌ی وی، با انجام کشت یکساله می‌توان در رابطه با الگوی کاشت نیز از یک تناوب زراعی صحیح و مناسب برخوردار شد.
این مهندس کشاورزی استفاده از عمق‌های مختلف خاک، جلوگیری از رشد علف هرز، عدم آلودگی به آفات و بیماری هم‌چنین حفظ خاک حاصلخیز را از مزایای تناوب زراعی دانست و خاطرنشان کرد: بهترین زمان اجرای کاشت یکساله، متناسب با اقلیم منطقه در اواخر اردیبهشت و یا در نیمه‌ی شهریورماه است.
سرسیفی با تأکید بر استفاده از نشأهای با اصالت، سالم و با قطر بالای یک سانتی‌متر در محل طوقه برای کشت یکساله‌ی توت‌فرنگی، یادآور شد: نشأهای تولید شده تحت فنآوری کشت بافت از سلامت و قدرت رویشی خاصی برای بکارگیری در این سیستم برخوردارند، از این‌رو با توجه به زمان کاشت در اردیبهشت و شهریورماه، تولیدکنندگان باید از نشأهای نگهداری شده در انبار سرد استفاده کنند.
ایسنا