نتایج این بررسی نشان داده است که ماهی تن ساشیمی بر اساس نمونه‌هایی که از بازارهای امریکا گردآوری شده، حاوی بالاترین میزان متیل مرکوری (جیوه آلی) در سوشی است.
آثار تماس با متیل مرکوری در انسان در نتیجه مصرف بیش از حد ماهی‌های حاوی جیوه، ممکن است به صورت نقص‌های رشد عصبی، ضعیف‌تر شدن عملکرد شناختی و افزایش نرخ بیماری‌های قلبی و عروقی بروز کند.
در این بررسی، همچنین آمده است که تراز بالاتر متیل مرکوری ممکن است بر آثار مثبت اسیدهای چرب امگا 3 که سبب کاهش تراز کلسترول، کاهش خطر بعضی انواع سرطان‌ها و میزان بروز بیماری‌های قلبی، فشار خون، حمله قلبی و زایمان پیش از موعد می‌شود، تاثیر مخرب بگذارد.
در این بررسی، با بیش از 1200 نفر در‌مورد مصرف سوشی یا سایر فرآورده‌های ماهی مصاحبه شد و میزان جیوه‌ی نمونه‌های سوشی به دست آمده آنالیز شد. طی این بررسی گفته شده است که 92 درصد شرکت‌کنندگان به طور متوسط 5 ماهی و غذای ماهی سوشی در ماه مصرف کرده‌اند و بیش از 10 درصد از شرکت‌کنندگان تمام گروه‌های قومی بیش از حداقل میزان مصرف اعلام شده از سوی مرکز بیماری و سازمان جهانی بهداشت در هفته، متیل مرکوری دریافت کرده‌اند.
به گفته پژوهشگران در این بررسی که تون‌های بزرگ مانند «ماهی تن باله آبی اقیانوس اطلس» یا «تیبرماهیان» که بیشتر برای سوشی مورد استفاده هستند، دارای بالاترین میزان جیوه بوده و تقاضا برای ماهی بهتر جهت تهیه‌ی سوشی سبب شده است این ماهیان بیش از حد صید شوند.
محققان می‌گویند: تهیه‌ی سوشی با مارماهی، خرچنگ، سالمون و کلپ (یک جلبک) مقادیر کمتری متیل مرکوری دارد.
نتایج این بررسی در Journal of Risk Research به چاپ رسیده است.
ایسنا